தமிழில் ஆத்ம போதம் - பகுதி பதினொன்று

இரமண மகரிஷி வெண்பாக்களாய் வடித்து வைத்த ஆத்மபோதம்:
முன்னுரை இங்கே.
இதுவரை நாம் பார்த்த பகுதிகள் இங்கே.

நெடுநாள் கழித்து, ஆத்மபோதம் படிப்பதை தொடரலாமா?

பா 45:

பிரம்மத்திற் சீவன் பிராந்தியாற் கட்டை
புருடன்போற் கற்பிதன் பொய்யாம் - உருவத்தின்
தத்துவம் யாதென்று தானுணரின் அவ்வுருவம்
வத்துவா காது மதி.

(வத்து - வஸ்து)

இந்த ஜீவனை எல்லா செயல்களுக்கும் மூலமான பிரம்மம் என இறுமாப்பு கொண்டு, 'நான்', 'எனது', என்ற பொய்யான மயக்கத்தில் ஜீவனை பிரம்மமாகக் கொள்வது, வைகறையில் தொலைவில் தெரியும் கட்டை மரத்தைப் பார்த்து அங்கு யாரோ ஒரு மனிதன்தான் இருக்கிறான் என்பதான பொய்யான தோற்ற மயக்கத்தில் ஏமாறுவது போன்றதாகும். இந்த ஜீவன் இருக்கும் வரை அது பிரம்மமாகாது. பிரம்மமானது, வெளியில் இருந்து பார்த்துக்கொண்டே இருக்கும் பார்வையாளன். பார்வையாளனும், பார்க்கப்படும் பொருளும் வெவ்வேறாக இருந்தால்தானே அதனால் கவனிக்க இயலும்?. ஆன்மாவானது, உருவத்தின் உண்மையான முழுமையான தத்துவம் யாதென்று உணர்ந்தால், அது யாதொரு உருவமும் கொண்டிருக்காது என அறிவாய்.
ஜீவனின் இயற்கையானது, அறியாமல் இருக்கும் ஆன்மாவாகும். அந்த ஆன்மா, 'தத்வமஸி (அதுவே நான்)' போன்ற மகாவாக்கியங்களை ஓதுவதன் மூலமாக பிரம்மத்தினை அறிந்துணர, அதன் அறியாமையும், அது கொண்டிருக்கும் ஜீவன் என்னும் உருவமும் அழிந்திடும்.

திருநாவுக்கரசர் தேவாரம் - நான்காம் திருமுறை 31.7 (திருக்கடவூர் வீரட்டம்)
மாயத்தை யறிய மாட்டேன் மையல்கொண் மனத்த னாகிப்
பேயொத்துக் கூகை யானேன் பிஞ்ஞகா பிறப்பொன் றில்லீ
நேயத்தா னினைய மாட்டே னீதனேன் நீசனே னான்
காயத்தைக் கழிக்க மாட்டேன் கடவூர்வீ ரட்ட னீரே.

காயத்தைக் கழிக்காமல் மாயத்தை, பொய்ப்பொருள் தரும் மையலை, வெல்ல இயலாமல், மெய்ப்பொருளை நேயத்தோடு தேடி அறிய இயலாமல் இருக்கின்றேனே!

அடுத்த வெண்பாவில், அந்த பிரம்ம ஞானம் என்ன செய்ய வல்லது என்பதைச் சொல்லுகிறார்:

பா 46:

தத்வசொரூப அனுபூதி ஆற்றான் உதி
உத்தம க்யானம் உடனேயாம் மித்தைய்யா
நானெனதெனக் க்யான நசிப்புக்குன் திக்பிரமை
பானு உதயத்தெனவே பார்.

ஆற்றான் - வலிமையில்லாதவன்
பானு - சூரியன்

இந்த செயல் உடனுக்குடன் நிகழ்வது.
ஆன்ம வலிமையில்லாதவனுக்கு தன்னறிவை, அனுபூதியை, எட்டிடும் போது,
தான் யார்? என்கிற பேரறிவை அடைந்த உடனேயே, 'நான்', 'எனது' என்கிற எண்ணங்களெல்லாம் நசிந்து நொடிந்து போகும். எப்படி சூரியன் உதித்தவுடன், எந்த திசை எந்தப்பக்கம் என்னும் குழப்பம் விலகிடுமோ அதைப்போல.

நான், எனது எனும் எண்ணங்கள் ஜீவனில் தோன்றுவது இயற்கையானது. அதுபோல, திசைக் குழப்பமோ, மரத்தை மனிதனாகக் கொள்வதோ, கயிறை அரவமாகக் கொள்வதோ - இவையெல்லாமே, ஜீவனில் தோன்றும் இயற்கையான குழப்பங்கள். இவையெல்லாம், ஆதவன் எழுந்தவுடம் விலகிடும் இருள் போல, சச்சிதானந்த பேரறிவு ஜீவனில் விளைந்திட்ட உடனேயே விலகிடுமாம்.